Davíðsson?

Kann maðurinn ekki að skammast sín?

Eða var hann á bleiju þegar hrunið varð, og er mögulega farinn að líta upp fyrir borðröndina úr barnastólnum með snuddu í munninum, þar sem Dabbi frændi kitlar hann undir hökuna og segir, svona, svona hlýddu nú, bráðum verðurðu stór og þá er eins gott að vita hvað ég vil?

Þessi framkoma minnir ekki á neinn annan, fyrr eða síðar, enginn ísl. stjórnmálamaður hefur verið eins ósvífinn og umræddur Dabbi að mínu viti.

Á ekki tertan, þessi stækkaða, bara að vera óskorin, helst á toppnum á Valhöll?

„Við viljum stækka kökuna“

Óþverri

SVONA MENN ÆTTU ALLIR AÐ VERA Í LOKUÐUM VINNUBÚÐUM ÞAÐ SEM EFTIR LIFIR ÞEIRRA ARMA, SKÍTUGA LÍFI. HVENÆR ÆTLA YFIR- OG DÓMSVÖLD AÐ VAKNA?

HVERS VEGNA VAR OG ER EKKERT GERT?

Barnaníðingur yfirheyrður

Við Geisli sonur Eldlukku

Fann þessa mynd af okkur Geisla mínum, sem var tekin daginn sem ég sótti hann til Eldlukku, þá tveggja mánaða gamlan. Ég á Eldlukku mikið að þakka því Geisli, sem er sonur hennar, og er að verða stór og stæðilegur tæpl. 6 mánaða hvolpur, er alger geisli í lífi mínu, þó svo að hann vilji helst ekkert annað gera en stökkva upp í alla stóla og sófa, sem er bannað, klóra sundur áklæðið á stólnum, sem ég yfirdekkti sl. haust, og finnist ekkert betra sér til matar en fína persneska mottan mín. 6&%$#=))((/&%$$PL/// Svona er nú, ástin, hún fyrirgefur allt.

Samhugur á þakinu?

 

Ég ákvað í tilefni ársins 2013 sem er svo sem engin happatala að breyta lífsháttum mínum svolítið til hins betra á nýju ári, skrifaði maður einn í Noregi, núna eftir áramótin.

Fyrsta verkefnið var að klára allt sem ég hafði ekki lokið við vikurnar fyrir áramót. Ég settist því niður og reykti alla hálftóma sígarettu og vindlapakka sem lágu í hrönnum um allt húsið, ásamt gras og hassleyfum úr áramótapartýinu. Ginflaska hálffull var næsta viðfangsefni, síðan slatti úr romm, vodka, rauðvíns og hvítvínsflöskum. Því næst voru það allir hálfétnu lyfjapakkarnir með róandi pillum, slatti af Ritalini og þess kyns dóti sem mér finnst alltaf mjög hressandi.

En það eina sem ég botna ekkert í, - er hvers vegna lögreglan er svona æst að fá mig niður af þakinu. 

Mér datt þetta bara í hug þegar ég las þessa frétt, þó það eigi á engan hátt við hana.

Neitaði að koma niður af þaki

Að elska náungann vin sinn

Mér datt i hug að skrifa aðeins um umgengnisvenjur og orðræður fólks við annað fólk. Eins og allir vita er mjög algengt að Íslendingar kalli hvorn annan elskan og elskuna sína, án þess sá sem fyrir þessu verður sé kunnugur eda tengdur viðkomandi á nokkurn hátt.

Ég hef alla tið sagt elskan við fjölskylduna mina og vini, en aldrei misst mig í að segja það við fólk sem ég þekki ekkert, enda alin upp við að slikt sé ókurteysi, það hefði neikvæða merkingu, og hrekk þvi oft illilega við þegar eg uppgötva að einhver sem eg þekki ekki baun er farinn ad kalla mig elskuna sina sisvona upp úr þurru.

Í fyrsta skipti sem það gerðist lá eg a spitala eftir uppskurð, u.þ.b. 40 ára gömul, þegar hjúkrunarkonan kemur askvaðandi inn a stofuna, veifand næturgagni einu miklu, og segir "heyrðu elskan, eigum við ekki að reyna að setjast fram a rúmstokkinn og pissa aðeins"? Af minni miklu ókurteysi varð mér að orði "þú skalt prófa, en eg ætla fram a salernið". Veslings konunni dauðbrá, liklega svona álika og mér þegar hún kalladi mig, bláókunnuga manneskjuna, elskan.

Eftir þvi sem árin hafa liðið verdur það sifellt algengara að þessi "titill" sé notadur a mig, og nú hefur orðið vinan bæst við, við litinn fögnuð undirritaðrar.

Sumum kann eflaust að finnast indælt að maður og annar, sem þeir þekkja ekki neitt, noti þessi "vingjarnlegu ávörp", en mér finnst það óþolandi, þetta fólk er komið inn fyrir landhelgislínuna hjá mér.

Í ljósi þess hversu algengt þetta er orðið mun ég af veikum mætti reyna að umbera þetta, það sem ég á eftir eftir ólifað, sem verður varla lengi, sökum þess hversu mjög ég læt þetta fara i taugarnar á mér.

Það virkar á mig eins og ég sé orðin ósjálfbjarga og fólk sé að sýna gamlingjanum einhverja gæsku með þvi að tala niður til hans. Gamalt fólk og sjúklingar er ekki börn.

Eg segi bara eins og róninn sem stóð blindfullur i Austurstræti forðum og sagði við lögguna "eg er engin andskotans elska og þvi síður vinur ykkar, þó þið séuð svo sem ágætir elskurnar minar".

Það að vera elskulegur getur nefnilega virkað virkilega stuðandi á þann sem fyrir elskulegheitunum verður.

Elskuleg alvöru elsklegheit eru ákaflega elskuleg, eða þannig, en þau sem ekkert liggur á bakvið eru ekkert elskuleg að sama skapi, enda þekkjum við öll fölsk bros og ísköld augu þess sem meinar ekkert annað en að hafa sitt fram, eins og t.d. að reka einhvern gamlingjan á elliheimili í rúmið, þegar hann langar bara til að fá að sjá restina af sjónvarpsþætti sem hann er að horfa á, eða eitthvað álíka. Þarna er að mínu viti ákaflega illa farið með hugtök, sem virðast því miður orðin föst í málinu..

Ég held ég láti staðar numið að sinni, enda enginn að vasast í mér, en samt get ég ekki að því gert hversu hvimleið mér finnast orðin ELSKAN og VINAN, þar sem þau eru sögð "innan landhelgi", á röngum stað við rangt fólk.

Jólakveðjur frá Noregi

Er stödd í Noregi og mun verða um jólin. Hér er allt á kafi í snjó og ákaflega jólalegt innan húss og utan.

Óska öllum bloggvinum mínum, og þeim öðrum er þetta kunna að lesa, gleðilegra jóla og vona að allir hafi það náðugt um jólin.

Bergljót 

Hundalíf

Þetta er ekki minn hundur, en samt alveg eins.

Að mér skildi detta í hug að fá mér hund er svona álíka fáránlegt og að ætla að kaupa eiturslöngu, eða fíl til að rembast við að troða hérna inn um dyrnar hjá mér, svo fjarri var hugsunin. En einhvernveginn æxlaðist það þó svo að ég var að vafra um á netinu, og var af einhverjum ástæðum allt í einu stödd inn á síðu Hundaræktunarfélags Íslands og þar voru auglýstir King Charles Cavalier Spaniel hvolpar til sölu.

Ég varð meira en lítið forvitin að vita hvernig hundar með svona virðulegt nafn líta út, og þá voru örlög mín og 10 vikna hvolps af því kyni ráðin. Þetta er undursamlega fallegt dýr, hvítt, svart og brúnt á lit með hvítt ljós á skottinu, sem varð til þess að ég skírði hann Geisla.

Ég fékk að skoða hann og nokkur systkyni hans, alls 7 stk., en þrjú þeirra voru ennþá föl. Allt í einu tók þessi litli angi sig út úr hópnum og skundaði til mín, en það varð ást við fyrstu sín. Hann var með lausan tárakirtil, sem eitthvert systkyna hans hefur líklega krækt loppunni í, og þurfti þ.a.l. að fara í aðgerð til að festa kirtilinn, en hann var eldrauður og huldi stóran hluta augans.

Daginn eftir fór hann í aðgerðina, en bar sig vel og lét eins og ekkert væri. Ég kom í heimsókn strax og hann fékk að fara heim, og fékk að taka hann með mér heim í smástund. Hann var fluttur á milli í litlu hundabúri. Þegar ég lagði búrið á stofugólfið og opnaði það gekk minn maður út af álíka virðuleik og faðir minn heitinn hefði gengið á konungsfund. Síðan gekk hann rólega um híbýlin, þefaði af öllu, þáði smá hundamat og vatn og steinsofnaði.

Eftir þetta heimsótti ég hann tvisvar, en þá var útséð um að augað var á réttri leið, hvutti orðinn minn hvolpur í huganum, og þar með var hann var tilbúinn til afhendingar.

Þegar ég var sjö ára var mér hent út í djúpu laugina í sundhöllinni, ósyndri, en sá sem það gerði varð að henda sér á eftir mér, þegar hann sá að ég myndi drukkna, ef ekkert yrði að gert. 

Núna stökk ég bara út í hana sjálf og enginn til bjargar. Ég veit ekkert um hunda og því minna um uppeldið á þeim. Íbúðin er öll útbíuð í dagblöðum sem vinurinn á, ég tek fram á, að gera stykkin sín á, en einhvernveginn gengur honum heldur illa að skilja þetta hreinlætisæði í mér og víkur snyrtilega frá blöðunum þegar hann hleypir ósómanum niður á gólfin. Ef þetta lendir óvart á pappírnum, horfir hann virkilega sorry og afsakandi á mig þegar ég hæli honum í hástert og gef honum nammi að launum.

Þar sem ég vil ekki venja hann upp í mublurnar, klórar hann og rífur allt sem að kjafti kemur og horfir, að mér finnst, ögrandi á mig og úr augunum les ég, jæja góða þetta vildirðu. Þar sem ég er heldur enginn unglingur nenni ég, og get, illa skriðið þorra dagsins um öll gólf til að leika við þetta óþrjótandi energíbunkt sem ég hef tekið að mér, og másið og hvásið í mér heyrist örugglega út á götu. Það gerir þó ekki svo mikið til því nágrannarnir vita að ég er með hund og mér er alveg sama þó þeir haldi að másið sé í honum.

En svona er tilveran bara, hún býður manni stanslaust upp á eitthvað nýtt, maður gerir stöku sinnum eitthvað gáfulegt, þó vissulega sé ekki allt gáfulegt sem manni dettur í hug. Ég held þó bara að eftir að ég verð búin að ljúka námskeiði í hvolpafræðum, hætti ég vonandi að mása í tíma og ótíma, og mér eigi eftir að líða mjög vel með honum Geisla mínum, sem kemur örugglega til með að læra á mig um leið og ég læri á hann. 

Að halda vöfflukaffi

 

Að halda vöfflukaffi á Menningarnótt er með því skemmtilgasta sem ég hef gert í langan tíma. Maður pússar bara svolítið til heima hjá sér, fær tvær dótturdætur og tengdason í þriðja ættlið til að baka vöfflurnar, stússa í uppvaskinu, leyfa gestgjafanum, mér, að hafa það bara huggulegt og spjalla við gestina. 

Það dugar ekkert minna en fimm vöfflujárn ef bakað er á stundinni, handa hverjum og einum, til þess að vöfflurnar verði heitar og stökkar og enginn þurfi að fá staðna og lina vöfflu. 

Sulta og rjómi á heita vöffluna, nýlagað kaffi, kókómjólk og gott skap setti sinn svip á daginn, en það allra besta var allt fólkið sem kom innfyrir og þáði veitingarnar. Ættingjar, vinir og bráðókunnugt fólk spjallaði saman eins og aldavinir. Nokkrir töluðu erlend tungumál, aðrir með sterkum hreim, þó allflestir væru sjóaðir í íslenskunni frá blautu barnsbeini.

Veðrið var eins og allir vita með því besta sem sumarið hefur skenkt okkur, þannig að fólk gat setið úti á sólpalli, eða inni í húsinu, bara rétt svona eins og hver kaus að gera.

Það er borgin sem stendur fyrir þessu og styrkir þáttakendur með því að leggja fram efnið, vöffludeig, sultu, rjóma, kaffið og allt "tilbehör". Við sem tókum þátt, það er gestgjafar og gestir skemmtum okkur öll með ágætum, sá ekki á milli hvorir voru ánægðari.

Ég er alveg staðráðin í að halda þessu áfram á komandi menningarnóttum.

Menningarnótt (eða öllu heldur dagurinn á undan henni).

Nú er Menningarnótt á næsta leiti og hef ég ákveðið að halda sýningu á myndlist þeirri sem ég hef eignast í gegnum árin, ásamt nokkrum hlutum eftir mig sjálfa. Jafnframt mun ég bjóða upp á vöfflukaffi í tilefni dagsins.

Tek á móti öllum sem hafa áhuga milli kl. 14 og 16 og hlakka til. Vonast til að sjá sem flesta.

Heimilisfangið er Njarðargata 9.

Baunagrasið á Bíldudal

 

Er búin að eiga dásamlegar tvær vikur vestur á Bíldudal í glampandi sól og hita, en í för með mér var barnabarnið mitt 7 ára strákur sem lærði að byggja spilaborgir af ógnarhraða. Foreldrar hans komu fimm dögum seinna.

 Það sem stóð þó uppúr af mörgu ánægjulegau var Baunagrasið, þjólagahátíð. Þarna mættust hinir ýmsu trúbadorar og smágrúppur, bæði heimamenn og aðkomnir, og fluttu okkur hinum tónlist á háu gæðastigi, við góðar móttökur og almenna ánægju áheyrenda, aðkominna jafnt sem heimamanna. Síðan hef ég sterkan grun um að tónlistarmennirnir hafi ekki síður notið þess að vera þarna.

Birti hérna nokkrar myndir, en hátíðin var sett á pramma í höfninni og þaðan hljómaði tónlistin fyrsta kvöldið í blanka logni, en áheyrendur gátu hreiðrað um sig á hafnarbakkanum. Þarna var seldur afar ljúffengur þorskur beint af grillinu og gátu þeir sem vildu fengið sig sadda að því góðmeti.

Á öðrum degi var m.a. haldið námskeið í gerð hljóðfæra fyrir börn, þ.e. að gera hristur og rainsticks en það hljóðfæri kemur frá Afríku og sé því hallað kemur hljóð sem minnir mjög á rigningu, sé því hallað rétt.

Skal viðurkennt að ég tók þátt í að leibeina á námskeiðinu, sem var mjög vel sótt og almenn ánægja meðal barnanna. 

Áhugasöm börn ásamt Þresti Leó Gunnarssyni sem aðstoðaði með ráðum og dáð.

 Tvær ánægðar systur með hljóðfærin sín.

Þá kemur hann Sindri Hrafn með spilaborgina sem óx svona hratt.

Bíldudalskvöldblíðan séð út um stofugluggann okkar.