Kínamúrinn

19.8.2011 | 14:34

Mao og félagar Oddur í sporum Maos

Ferðinni var heitið á Kínamúrinn minn langþráða í 60 ár, ásamt því að skoða ýmsar minjar og merkilegheit frá Ming tímabilinu, allt meira eða minna grafhýsi, eða réttara sagt leifar af þeim, fyrir utan forboðnu borgina sem ég lýsi síðar. Þau standa víða, ægifögur, en öll hverjum keisara til minningar um sjálfan sig. Keisararnir í Kínaveldi byrjuðu á því að reysa sér grafhýsi um leið og þeir settust á valdastól. Þessi grafhýsi voru engin smásmíði. Það þurfti langan aðdraganda að þeim, ef svo mætti segja. Það var byrjað á þessum stórkostlegu hliðum, með löngu millibili og pupullinn mátti aldrei koma nema að því fyrsta, aldrei innfyrir. Eftir það komu endalausar styttur af mönnum og dýrum sem áttu að vernda hinn dauða, og berjast fyrir hann, við margra kíometra langa stíga og því fleiri sem hliðin urðu, fækkaði þeim sem nálgast máttu helgidóminn, gröf keisarans, þeir hrundu út eftir mannvirðingum.

Ég komst einhvern veginn aldrei að því hvort þeir sem máttu nálgast keisarana dauða, væru sálir dauðra manna eða lifandi, bæði vegna enskunnar sem kínverjar tala og fararstjórinn okkar var þar engin undantekning, eða bara vegna þess að ég efast um að nokkur lifandi maður hafi nennt að eltast við grafir þessara sjálfhverfu bastarða.

Auðvitað skildu þeir eftir sig fágæt menningarverðmæti, sem fengu að standa í nokkur hundruð ár, eða þar til Formaðurinn og menningarbyltingin sáu um að stúta öllu sem eftir stóðog eirðu svo til engu. Þess vegna standa nánast eingöngu þessi virki eftir, en flestallir minni hlutir hafa glatast, nema etv. það sem erlendir fornleifafræðingar hafa stolið og varðveitt er víða um heim, svo sem hinir fágætu Ming vasar á British Museum o.s.frv., sem segir að þjófanaður á líka stundum rétt á sér, fj. hafi það.

Þá er komið að Kínamúrnum. Ég vissi svosem á hverju ég átti von, annað er ekki hægt eftir 60 ára þráhyggju, að lesa og dreyma um að komast einhverntímann á hann. En tilfinningin - hún er ólýsanleg einhverri meðaljónu frá Íslandi sem fær augum litið og að stíga upp á þetta ótrúlega afrek sem múrinn er. Það greip mig þvílíkur fídonskraftur að ég prílaði upp einar 300 misháar steintröppur, margar allt að 50 cm. háar og komst í gegn um þrjá varðturna áður en ég mundi að ég var búin að vera að drepast í bakinu í marga daga, draghölt og skökk. Mikill er máttur þinn Múr.

Útsýnið þegar svo hátt er komið er ákaflega fallegt og kínverskt. Niðri sér á þökin á bóndabæjum og öðrum húsum, þessi dæmigerðu fallegu þök sem eru eins og litlir svartir miðar þarna lengst niðri, síðan gróðurinn í fjallshlíðunum og upp úr þessu stendur svo múrinn, óralangur og hlykkjast um fjöllin eins og eilífðin sjálf Þennan dag bar hann við bláan og heiðskíran himin Það veit sá sem allt veit að ég varð ekki fyrir vonbrigðum.

Flokkur: Bloggar | Facebook