Vinarminning

Í dag verður borinn til grafar á Bíldudal, vinur okkar Odds, Hafliði Magnússon. Mér  er dálítið erfitt að skilgreina atvinnu hans, því hann var bókstaflega allt. Sjómaður á fyrri árum, síðan rithöfundur sem samdi nokkrar skáldsögur og leikrit, einhver flinkasti flakari sem um getur, lagasmiður, textahöfundur og lífskúnstner par exellence.

Fundum okkar bar fyrst saman þegar Oddur minn kæri,  var fenginn til að setja upp leikritið Fjársjóð Franklins greifa á Bíldudal, en það var einmitt eftir Hafliða. Skáldið bjó eitt og þar af leiðandi hefur stjórnendum Leikfélagsins Baldurs þótt alveg gráupplagt að finna Oddi bústað hjá því.

Hafliði var í vinnu þegar Odd bar að garði, þannig að hann gekk bara inn og fékk sér sæti og beið húsráðanda. Allt í einu birtist hávaxinn maður með stóran Mexicanahatt í dyrunum og blimskakkaði augunum á Odd, eða þannig lýsti hann því, gekk að honum, og hringinn í kring, og athugaði vandlega. Að því loknu heilsuðust þeir, og þarna byrjaði vináttan.

Þegar ég kom í heimsókn til míns manns nokkru seinna brá mér allverulega, því Hafliði var greinilega engin  tuskukerling. Hans fallega heimili bar ekki vott um að hafa verið í neinu sérstöku þrifauppáhaldi hjá þessum tilvonandi vini mínum. Hann hafði verið fráskilinn allengi og einhvernveginn hafði allt sokkið niður á óhreina planið, líklega án þess að hann tæki eftir því.

Ég safnaði kjarki daginn eftir að ég kom, þreif allhressilega og þvoði gluggana sem mest ég mátti, enda vissi ég af stórkostlegu útsýni fyrir utan, og viti menn það birtist, og það birti líka í stofunni. Ég beið hálfsmeik eftir að húsráðandi birtist, í óvissu um hvernig hann brygðist við þessari framhleypni minni. Áhyggjurnar voru óþarfar því Hafliði ljómaði upp og var yfir sig hrifinn af framkvæmdinni.

Ekki var eldamennskan hjá vini mínum margflókin, einn pottur með fiski og annar af hafragraut stóð á eldavélinni og beið þess að bætt væri út í daglega.

Ég hafði tekið með mér nautalund að sunnan til að gefa þeim félögum til hátíðabrigða, lagði á borð og byrjaði að steikja eina steik á mann, þegar Hafliði stakk skyndilega gaffli í stærsta stykkið,  áður en ég gat stöðvað hann, tuggði  með hraði og sporðrenndi steikinni. Ég stóð orðlaus og hugsaði eflaust ýmislegt, en þá sagði hann,  ég hef aldrei á ævi minni borðað svona góðar kjötbollur. Að vísu var vinurinn dálítið spældur að það voru ekki fleiri kjötbollur til skiptanna og hann fékk bara kartöflur og kál í matinn.

Þegar frá leið reyndist Hafliði okkur hinn besti vinur og honum fylgdu endalausar ánægjustundir  oft í sambandi við Leikfélagið, hann samdi bragi okkur til handa og þar var ekkert leirbull á ferðinni.

Hafliði var í innsta eðli mjög rómantískur maður, og sú rómantík fann sér útrás þegar hann  kynntist   konu sinni Evu, sem nú sér á eftir manni sínum. Eva er mesta sómakona, var fljót að koma sínum manni í samband við eðlilegt heimilishreinlæti, sem hann hafði eins og áður sagði, eiginlega gleymt, og hefur verið honum góður og dyggur lífsförunautur. Þau fluttust til Selfoss og hafa búið þar undanfarin ár.

Hafliða er saknað og honum þakka ég öll uppátækin og skemmtilegheitin, en fyrst og fremst  þakka ég vináttuna.

 

 

Athugasemdir

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 2.7.2011 kl. 09:15]

Blessuð sé minning hans.  Þetta eru skemmtilegar minningar sem þú berð hér fram Bergljót mín.

[Ásdís Sigurðardóttir, 2.7.2011 kl. 13:03]

Þekktir þú Hafliða? ja svona tengist maður. Hann bjó stutt frá mér og var einn af "bókasafns" vinum mín eins og ég kalla þá strákana sem ég hitti við blaðalestur þar. Það er eftirsjá í honum, alltaf með bros á vör og nennti sko vel að spjalla og hafði margt skemmtilegt fram að færa, eitt af því síðasta sem hann sagði við mig var að ég væri "gullfalleg og glæsileg kona" og ég ætla að trúa þeim orðum hans og vera sátt og sæl með það. Stundum kemur kallið allt of fljótt og snöggt, svona er víst lífið, en það eru margir sem minnast Hafliða hér í bæ. Kær kveðja og ég samhryggist ykkur.