Ferðin, frh.

Kínapistill frá nóv ´08.

Vegna þess hvað matur, sem er auðvitað mannsins megin, er alltaf ofarlega í huganum, rákumst við inn á veitingastað í þorpinu hinu fyrra. Hann virtist óhrjálegur mjög, sem og allir veitingastaðir á kínversku landsbyggðinni. Okkar var vísað til sætis uppi á lofti, í sérherbergi, sjúskuðu mjög, en slíkt er ákaflega vinsælt í þessu landi, ekki sjúskheitin, heldur prívatið. Maður gæti næstum haldið að landsmönnum fyndist þeir vera að fremja glæp með því að borða, svo spenntir sem þeir eru fyrir að loka sig af í allskyns kytrum á meðan á þeirri athöfn stendur.

Öll vitum við að þessu er þveröfugt farið með Íslendinga, sem fara ekki síður út að borða til að sjá mann og annan, en að snæða. En kínverska athöfnin, koma, borða, fara, lætur ekki að sér hæða, því hér sjá menn ekkert annað fyrir sér, en að snæða í friði og hlaupa svo heim, ótruflaðir af umhverfinu.

Trufluð eða ótrufluð og algerlega kompanílaus, í þessari litlu skonsu uppi á lofti, fengum við til að byrja með algerlega ómótstæðilega góða fiskisúpu, og síðan hvern réttinn á fætur öðrum og skal ekki dæmt um hér hver var bestur, því allir voru þeir mjög góðir, fimm eða sex talsins og viti menn, þegar upp var staðið virtist þessi umræddi matsalur ótrúlega vistlegur. Svona virkar þetta bara þegar maturinn er góður og viðmót eigendanna ásamt stoltinu, sem ég er alltaf að tala um, er til staðar, þá breytist lítill hádegisverður í sjúskuðu veitingahúsi í stórveislu, öllum til ánægju.

Með þessu drukkum við bjór, fimm stórar flöskur. Allaf er ég jafnheppin, því ég ákvað af mínu einstaka örlæti að greiða reikninginn, en hann hljóðaði upp á 75 yuan, eða 1400 kr eftir að gengið gagnvart ísl. krónu hefur hækkað um 120%. Alltaf jafnheppin ég!

Í þessum bæ, utan þorpsmúranna, er stór útimarkaður sem selur allt milli himins og jarðar, eða allavega það sem bæjarbúa vantar, eða þeir vilja koma á framfæri til annarra, en það er jú þeirra himinn og jörð. Þarna kennir ýmissa undarlergra grasa, allt frá sólderum með rafknúinni viftu til að kæla ennið, niður í allsvakalega stórar rottugildrur, matvæli af öllum toga og svo fatnaði. Þetta er meiriháttar litríkt og skemmtilegt, eins og allir vita sem sótt hafa slíka markaði erlendis.

Ég lét freistast og keypti svona sólder handa Sindra Hrafni, mér fannst það passa svo vel fyrir aldurinn. Hann varð alsæll og skellti því á sig, en viftan var svo sterk að það drundi í höfðinu. Þrátt fyrir góðan vilja og mikla hrifningu reif hann það af sér eftir ca. hálftíma. Því vona ég svo sannarlega að það sé ekki þessari velhugsuðu hönnun og góðvilja ömmunnar, sem hreifst af tækniundrinu, að kenna að hann með er hita í dag.

Ég vænti þess bara að svona stórvísindalegar uppgötvanir landsbyggðarmanna í Kína séu ekki stórhættulegar aðstandendum þeirra sem falla fyrir þeim. En grínlaust, var þetta óvenjulega skrautlegt og skemmtilegt.

Í seinna þorpinu þeirra fornaldarmongóla var mikið af allskyns afurðum úr jurtaríkinu, enda hæg heimatökin. Ég kann ekki að nefna nema smáhluta af því sem á boðstólum var, endalausar tegundir af nýþurrkuðu telaufi, þurrkuðum berjum og kjörnum af allskyns runnum. Bar þar hæst rósablöð, sem eru heimsþekkt fyrir gæði og seld þurrkuð og mulin víða um heim, notuð í heilsute, enda nærri hreint C vitamín.

John gaf mér stóran poka af þeim þurrkuðu til að taka með heim í íslenska veturinn, ásamt öðrum af þeim nýjum. Ég ætla ekket að orðlengja hvernig þau eru á bragðið - bara guðdómleg! Þessi fersku ætla ég að kýla í okkur fyrir brottför, enda stór og þung, en þau þurrkuðu fara sko aldeilis með til Íslands, jafnvel þó maður þurfi að henda svo sem einum nærbuxum eða svo út úr farangrinum.

Jæja, ég er eins og mín er von og vísa, farin að gægjast allverulega út fyrir efnið, þess vegna held ég bara áfram að segja frá þessari eftirminnilegu för okkar í næsta pistli.

Lifið heil og sæl, jafnvel þó ég sé hætt að sinni! 

 

Blessaðar skepnurnar lágu þarna í leibrúnu vatninu,  og reyndu að kæla sig. Hitinn var einhversstaðar rétt undir 40° á celsius.