Um daginn og veginn

Einhvern tímann talaði ég um að ég væri hætt að sjá kínverja sem kínverja, heldur bara eins og mörlanda í sauðalitunum eða þannig. Síðan þá er ég búin að uppgötva að kínverjar sjálfir vilja gjarnan líkjast okkur sem mest. Fólkið hérna er að uppruna alveg ótrúlega ólíkt enda margir tugir þjóða sem byggja þetta stóra land.

Sumir eru hávaxnir og fremur ljósir á hörund, svipaðir okkur, aðrir í öllum lita og stærðarskalanum, feitir, mjóir, langir og stuttir og ákaflega miskínverjalegir (ekki eins og við sjáum þá oftast í bíó). Eitt virðast þeir þó eiga algjörlega sameiginlegt og það er að vilj líta út eins og venjulegur mörlandi sem hefur lengi búið við alvarlegan sólarskort og aldrei á ævinni til sólarlanda komið.

Allar snyrtivöruverslanir og apótek eru stappfull af allskyns kremum til að sýnast hvítur.  Það er stórmál að finna venjulegt andlitskrem sem er laust við þennan hvíttunareffekt. 

Það er rosaleg stéttaskipting hérna og miklir kynþáttafordómar gagnvart negrum. Sumir kínverjar eru nánast svartir á hörund vegna mikillar vinnu útivið og  þeir eru lægst settir, í virðingarstiganum í þessu andstyggilega kapphlaupi um að vera hvítur, næstir negrum. Fínu frúrnar eru nánast eins og ómálaðar postulísbrúður í framan, þó krossmálaðar séu. Þetta kemur mér ákaflega spánskt fyrir sjónir (eða kinverskt), en ég er auðvitað efst í þessum stiga, þó ég vildi  gjarnan vera þar fyrir eitthvað annað. Þeir halda að ég sé rík og þar með fín og svona líka snjóhvít.

Best að hætta þessum móraliseringum og snúa sér að daglegu lífi. Í gær málaði ég einn vegg í stofunni hérna fagurblá-gráan. Ég er líka í óðaönn að hengja verkin mín á veggina, því ég gafst allt í einun upp á því að búa í ískaldri, hvítri naumhyggju.

 

Eftir málningarvinnuna fengum við hjónaleysin okkur göngutúr á grænmetismarkaðinn, en í bakaleiðinni tókum við smákrók og hvað blasti við mér? Ekki nema ruslahaugur og í honum miðjum, þetta líka flottur, lítill, gamall skeinkur. Drasl sagði Oddur eða hugsaði það allavega og teymdi mig nauðuga viljuga í burtu. Ég hef ráð undir rifi hverju og stakk pent upp á því þegar leið að kvöldi, að hann fengi ekki kvöldmatinn fyrr en við værum búin að fara og sækja gripinn. Og hvað haldið þið að sé næst á verkefnaskránni  þegar búið er að kaupa rafmagnsofn? Gera upp skeinkinn!

.

 

Fyrst þegar ég kom hingað, hélt ég að það væru löggur og hermenn um allt og gætti þess vandlega að hegða mér eins og vera ber, sem er svo sem enginn sérstakur vandi fyrir fágaða dömu eins og mig. Nú er komið á daginn að get bara farið að hegða mér eins og ég vil, því hérna er alveg dásamlegt einkennisbúninga- brjálæði.

Að vísu eru nokkrir hermenn og löggur á stangli eins og vera ber, en stöðumælaverðir, húsverðir, dyraverðir, móttökufólk á hótelum, veitingastöðum og fótanuddstofum og er þá fátt eitt talið, er allt íeinkennisbúningum og þeim alveg rosalega flottum.

Bílastæðaverðirnir hérna í nágrenninu eru í dökkbláum ”hátíðahermannasparifötum”(eða þannig) af flottustu gerð. Þau eru með gylltum og rauðum snúrum og svona hermanna strípum á ermum og brjósti, gylltum hnöppum og guð veit hvað. Húfurnar eru eins og amerískar admirálshúfur með þykku gylltu gullskrambúli á derinu. Þeir eru ansi flott, þangað til þeir fara að skammast í fólki og leggja sig svo í öllu skrautinu í næsta skúmaskoti í hádeginu
.

Mér finnst líka rosalega gaman að sjá hvað allt þetta einkennisbúningalið er ósköp venjulegt fólk, sem sest bara niður þar sem því hentar, þegar því hentar og vantar þá oft eitthvað til að setjast á.  Þá er það bara gatan, næstu tröppur eða bara bílarnir sem þeir eru að passa. Það skal tekið fram að búningarnir eru alltaf hreinir og fínir eins og fólkið upp til hópa.

Götusópararnir eru allir í hvítum skyrtum og svörtum buxum með kínverska stráhatta en eðli máls samkvæmt verða þeir einir manna stundum nokkuð rykugir, þannig að það sést varla í þá en á morgnana eru þeir allir tandurhreinir og fínir.

Byggingaverkamenn, múrarar, ravirkjar o.s.frv. eru oftast í sparifötunum og á ég þá við jakkaföt og hvítar skyrtur, og jafn hreinlegir með sig og götusópararnir en þeir virðast bara skitna minna út yfir daginn.

Ég verð að fylgjast vel með þessu fólki því ég get aldrei farið hérna inn á verkstæði í fimm mínútur, án þess að verða eins og drulluhaugur. Við skulum vona að svo lengist lærið sem lífið í þeim efnum.

 

Athugasemdir

[Sigurbjörg Eiríksdóttir, 14.8.2011 kl. 16:11]

Ekkert smá munur! Og alltaf gaman að lesa:)

Bestu kveðjur frá okkur í Heiðarbæ.