Smá hugleiðing um blogg

 

 

 

Einn ágætis bloggari hér á Moggablogginu talar oft um eitthvað sem hann kallar dómstól götunnar og fjölmiðla. Þar fer hann stórum, alveg steinhissa á landslýð, hversu óréttlátur og fljótfær hann sé í sleggjudómum sínum um náungann.

Þetta væri allra góðra gjalda vert, ef þessi sami bloggari væri ekki einn alharðasti sleggjudómafíkill bloggheima,  þegar ríkisstjórnin og skjólstæðingar hennar eiga í hlut. Þá virðast allar leiðir færar og ekki hvarflar að honum að á neinn sé hallað með fljótfærni og óréttlæti.

Víst eru sleggjudómar leiðinlegt fyrirbrigði, en þeir virðast  þó oft tilbúnir af bloggurum og klínt á þá  sem eru ósammála þeim sem skrifar hverju sinni, og eru  oftar en ekki á öndverðri stjórnmálaskoðun.

Lýðræðið, sem allir geta verið sammála um að enginn vill glata, leyfir skoðana og málfrelsi okkur til handa, en auðvitað er affarsælast að hafa aðgát í nærveru sálar, þ.e. ef sú sál á það skilið. Þar kemur að því sem kallað er varkárni og ekki síður almenn kurteisi. Oftast er nokkuð auðvelt að gera greinarmun á venjulegu fólki og drullusokkum og er ég þá að tala um hvað mér finnst hver eiga skilið, en látum fólk lesa meiningu okkar, án þess að setja okkur á þeirra plan.

Fátt er leiðinlegra en skítkast og dónaskapur sá sem oft er gusað yfir fólk af hinum og þessum, sem virðast ekki hafa fengið almennilegt uppeldi og því varla til að taka mark á, því það fólk kæfir sjálft sig í svívirðingum og ljótu orðbragði.

Að virða skoðanir annarra er líka keppikefli að mínu mati. Á ég þá ekki við að vera sammála, heldur að leyfa öðrum að hafa þær, en geta lagt sitt til málanna sértu ekki sammála.

Að vera ruddalegur, til að ná athygli segir ekkert annað um gerandann en að hann skortir oft illilega sjálfsrýni og sjálfstraust. Mér hálfbrá þegar ég sá einn af þeim forhertustu svara bloggi frá  mér af skynsemi og áhuga fyrir efninu í stað þess að rjúka upp með svívirðingum eins og honumog öðrum sem ekki skrifa undir nafni er annars svo tamt. Þetta gladdi mig mjög svo.

Ég er ekkert saklaus af allskyns fullyrðingum og jafnvel sleggjudómum, en svo lengi lærir sem lifir.

Að deila hart er ekkert nema skemmtileg íþrótt og mættu margir taka það til sín. Slíkt  myndi oft  lyfta Moggablogginu á hærra plan væri það gert án grófra persónulegra svívirðinga og skítkasts.

Eitt virðist líka algert "tabú", en það er að biðjast afsökunnar á því sem skrifað hefur verið og of langt gengið. Það virðist vera einhver lenska að álíta það aumingjaskap eða þaðan af verra. Hver sá sem kann að biðjast afsökunnar er miklu meiri manneskja að mínu viti.

 

 

 

Athugasemdir

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 30.6.2011 kl. 17:56]

Alveg hárrétt Margrét, og ég er fullkomlega sammála þessari færslu þinni takk fyrir mig.

[Bergljót Gunnarsdóttir, 30.6.2011 kl. 19:09]

Takk fyrir það Ásthildur mín.

 Ég held nú samt að nýkomið sumar fyrir Vestan hafi ruglað þig smávegis í ríminu. Með sumarkveðju og væntumþykju. Bergljót. 

[Ásdís Sigurðardóttir, 30.6.2011 kl. 21:25]

Mjög vel skrifað og hárrétt, algjörlega sammála þér mín kæra, erum greinilega á sömu línu. Knús og góða helgi :)

[Axel Jóhann Hallgrímsson, 30.6.2011 kl. 23:23]

Góð færsla.

[Sigurbjörg Eiríksdóttir, 1.7.2011 kl. 07:58]

Sá sem kann að biðjast afsökunnar er sigurvegari. Öll getum við hlaupið á okkur og öll erum við að læra í skóla lífsins..endalaust..Bestu kveðjur til ykkar Odds frá okkur Gunna.

Knús! Silla.